Kriebel in je buik

Mooi he, die tulpen.

Ik wou ze net weggooien.

Ik vind het er nog zo mooi uitzien. Je ziet de kern zo goed. Het ouder worden, het verval.

Voor mij zijn ze gewoon op. De bladeren vallen uit. Het geeft rotzooi.

We zien hetzelfde. We ervaren het anders. Is het een beter dan het ander? Nee, natuurlijk niet.

Hoe iets wat een futiliteit lijkt voor de een, een drama kan zijn voor de ander. Hoe groot de gevolgen kunnen zijn, daar had ik het pas met iemand over.

Bij blokkerende overtuigingen wordt vaak gedacht aan grote zware heftige dingen. Alsof je zwaar in de shit moet zitten om ze te hebben en aan te pakken. Meestal merk je het aan het kleine, het venijnige. Het is wanneer er iets is wat je met je hoofd wel kunt beredeneren, maar toch zo’n vervelende kriebel in je buik geeft. Ga je met die kriebel in je buik het gesprek met de ander aan, dan kun je nog zo zinnig praten, maar de ander voelt die kriebel, hoort de toon en ziet de lichaamshouding. Onbewust. En reageert daar op. Ook onbewust. Want laten we elkaar niet voor de gek houden, 95-98% van wat we doen en denken gebeurt onbewust.

Stel dat, bij de tulpen, jouw onbewuste overtuiging is: ik doe er niet toe, wat ik vind is niet belangrijk.
Je geeft dan automatisch toe aan de ander. Die kriebel blijft er zitten.
Je voelt je niet gezien en gehoord.  Dat is weer een bevestiging van je onbewuste overtuiging.
Al snel volgt de opmerking: jij wilde dat… Op zich een juiste constatering. Maar door de kriebel in je buik, de toon in je stem en je lichaamshouding wordt het al snel een beschuldiging.
De ander reageert, in jouw ogen verdedigend, waar heb je het over?  Weer een bevestiging van je overtuiging.

Je vindt eigenlijk dat de ander het niet goed ziet. Je vind dat jouw waarheid DE waarheid is. Dan kan je niet meer Helder Kijken. Je kunt je niet meer verwonderen. Dan zit je vast in een overtuiging. Oude bloemen moeten weggegooid. Punt. Of Iets wat mooi is mag niet weggegooid. Punt.

Je krijgt er misschien zelfs ruzie over. In ieder geval een onvoldaan gevoel. Het kan zo maar gebeuren dat je de ander de schuld geeft van jouw gevoel. Je zegt tegen anderen, dat gebeurt mij nou iedere keer weer, er wordt niet naar mij geluisterd.

Hoe loopt het gesprek wanneer je je basisovertuiging NIET hebt? Waarschijnlijk vertel je gewoon aan de ander wat je mooi vind, wat je vervelend vind, en kom je samen tot een beslissing. Morgen weggooien of zo. Dan is het gewoon een gesprek, een uitwisselen van ideeën. Niks aan de hand. Je kunt Helder Kijken.

Weet je wat het mooie is? Die basisovertuiging kan gewoon weg. Snel, diep en blijvend!

Herken je hier iets in, dan mag je altijd contact opnemen voor een gesprek.